Jeetje wat kunnen sommige mensen toch lief voor je zijn. En ik dan altijd maar denken: waar heb ik dit aan te danken?   Vandaag 1 januari 2017 moet ik maar eens denken: Vraag niet hoe het kan maar geniet ervan.

En dat ga ik straks doen, terwijl ik thee drink uit een flinterdun porseleinen bekertje dat ik vandaag op mijn verjaardag kreeg van Tonny de .L. en niet alleen een bekertje, nee ze had ook een feestje in de aanbieding. Ik had bij haar en haar man in Utrecht asiel aangevraagd om vandaag onder te duiken, omdat ik door de “omstandigheid” van mijn leven op dit moment, niet in the mood was/ben/ om zelf een feest te geven.

Wat had ze gedaan? Ze had ook andere dierbare vrienden van mij uitgenodigd, en zo kwamen er zoenen en cadeaus en champagne en een heerlijk soupertje ter tafel. Van zoveel vriendschap, en liefs raak ik helemaal ondersteboven en zit ik nu hier achter mijn bureau te suizen om het allemaal te kunnen bevatten en op te bergen in mijn hart.

Een van de cadeaus die ik kreeg van lieve I. is een prachtig vormgeven boek door uitgeverij Lannoo, met teksten van de door mij bewonderde Toon Tellegen en portretten van Ingrid Godon. Een van die teksten heet: “ik wou dat ik mijn schouders ophaalde over mijzelf” dat zal ik de komende week zeker een plaatsje op mijn blog gunnen.

Zoals gezegd zit ik na te shaken en te suizen en dan heb ik het nog niet eens over de vele facebookberichtjes, de mailtjes, de voicemailtjes en de bloemen en cadeautjes die vanavond bij thuiskomst zomaar op mijn gekleurde deurmat stonden. Dank je wel lieve mensen, ik hoop dat ik jullie waard zal blijken te zijn.

Maar het onverwachte feestje in Utrecht op de Maliesingel dat zal ik nooit meer vergeten.