In de late herfstzon fietste ik door de stad, heerlijk die nazomer dacht ik nog, maar oh wee, daar doemde het eerste winter obstakel op. Een winkel die eerst leeg stond is een pepernoten winkel geworden.
Pepernoten in september ? ja hoor. En die pepernoten hebben ook meteen de kerstballen aan hun staart hangen. Het duurt nog zowat een kwartaal voor het zo ver is, maar het idee bezorgt me nu al…..
Kerst is (los van de geboorte van Christus ooit….) een synoniem voor eenzaamheid en daar wil ik gewoon nog even niet aan denken. In de Volkskrant las ik dat er in Lochem (of all places ) de stichting Lonely Lochem is opgericht. Daar kunnen eenzame mensen op donderdagen gaan eten. Een vrouw zegt in dat artikel: “Over de kerstdagen hoef ik me nu eens geen zorgen te maken , want dan zit ik bij Lonely Lochem.”
Ik ben dus niet de enige die nu al piekert over de invulling van Kerst, ik heb 185 ‘facebook- vrienden’ zie ik, maar die zullen dan geen boodschap aan mij hebben. Dan maar naar Lochem met Kerst? Nee, dat lijkt me ook niks, eerst 70 km met de trein en dan in een donkere stad naar de loneliness-herberg zoeken. ? Tja. Ja ik kan zelf mensen uitnodigen tuurlijk, heb ik ook jaren gedaan. Sta je dagenlang stijf van de stress, daarna probeer je zo goed mogelijk de kerst-vrouw te zijn, om vervolgens tot Oudjaar weer bij te tanken .En dan, ja dan komt oudjaar met geweer -salvo’s , gevolgd door NieuwJaar waarop dan toevallig ook nog mijn verjaardag valt. Nee, dat is dus ook niet meer zo’n goed idee.
Ik had dit bericht in sterk verkorte vorm ook op mijn facebook gezet. Iemand (van die 185) reageerde met: “ga je toch ergens een kerstweek doen, dan ben je tenminste samen met mensen.” Een kerstweek ? Dat lijkt me nog erger, ga je dan in een duurzame schuur macrobiotische quinoa en vergeten groentes eten en spelletjes doen met andere eenzame zielen? Nee dat is ook weer niks. Ja dan moet je het zelf maar weten zullen sommigen denken. En misschien is dat ook maar het beste.
