Met Hemelvaartdag hoor je ten hemel te varen op enigerlei wijze.
Met mij gebeurde het omgekeerde, (hellevaart) ik had mezelf a.h.w. uitgenodigd bij een groepje collega-dichters om een middag als toehoorder bij hun bespreek –club te mogen zijn.
Mocht, maar ja , dan is het natuurlijk extra pijnlijk als het daarna afgelopen is. Want zij willen niemand (wist ik) bij hun selecte groepje. En zeker geen vermoeide halve zool
En volgens mij heb ik op dit moment (of misschien al lang) ook niks meer te bieden op dit gebied. Moe, uitgeput, nierbekken-ontsteking en een gevoel van algehele neergang via een moeras.
Ik dacht aan die arme Waylon die vorige week bij RTL Late Night te gast was. Er werden beelden vertoond waarop Ilse de Lange ergens “hun winnende lied” stond te zingen met een Belg o.i.d. Waylon zat er verslagen en ongelukkig bij, ook al betoogde hij dapper dat het natuurlijk logisch was dat ze elk weer hun eigen weg zouden gaan. En samen, dat wilde hij alleen maar als dat op een volstrekt gelijkwaardig niveau zou zijn. Ik begreep het en ik begreep ook de afwezigheid van de lach op zijn knappe gezicht.
Ik dacht ook aan al die keren dat ik als laatste gekozen werd bij trefbal. Ik kon er niks van en niemand wilde (ook toen) verliezen door mij. Logisch.
