Soms is het leuk om jezelf te verrassen door iets te schrijven of te maken waar je versteld van staat. Ook is het fijn als een ander je totaal verrast.
Maar zondag j.l. werd ik verrast en overvallen door Heimwee toen ik over de Oude Gracht in Utrecht liep.
Van het Ledig erf naar de stad, liep ik, over de Gracht, de gevels en de winkels die ik na een half jaar weer zag, hadden bijna allemaal herinneringen bij zich.
En opeens verlangde ik er hevig naar om daar weer gewoon elke dag te kunnen lopen, zoals ik dat 40 jaar aan een stuk had gekund en ook heel vaak had gedaan. Ja, ik kende de huizen en de gevels en vaak ook de mensen die achter die gevels woonden.
Op een muur vlak bij het Wed zag ik de zin van CCS Crone:
“ Nu had hij bij zijn verdriet , ook nog de hik gekregen”
Die zin die ik al zo vaak had gezien, en waar ik van hou, omdat hij hoort bij het gevoel van innigheid dat Crone bij mij oproept, trof mij nu als een klap.
“Nu had ik bij het plotselinge heimwee ook nog verdriet gekregen.”
Ik heb ook wel dierbare plekken in Berlijn, in Florence en in Maastricht bijvoorbeeld. Maar dat is anders. Dan houd ik van die plekken als een toeristische bewonderaar. Maar nu moest ik bekennen dat je een plek waar je werkelijk wortel geschoten hebt, niet zomaar straffeloos kunt verlaten. De afgesneden wortels kreunen en ergens opnieuw wortel schieten is zwaar werk , het vraagt geduld en opoffering.
