Ben in mijn ordeningstijdperk nu dus bezig met sorteren van zo’n 1000 brieven die ik in de afgelopen 50 jaar ontving.
Handgeschreven brieven (en ansichtkaarten) zijn voor mij kostbaar. Ik vind een handschrift in potlood of pen op een stuk papier (of andere dragers, want ik ken natuurlijk al heel lang kunstenaars, voor wie een brief ook op een servet kan, of geschreven op de eerste druk van een ets bijv .) vaak ontroerend. Ik zal de laatste zijn die dat gewoon weggooit. En dus …hebben ze zich opgestapeld in prachtige stevige dozen. -En vloeien er opnieuw tranen van vreugde of verdriet als ik ze weer open.
Zo tref ik de brieven (met een blauw lint erom heen) aan van mijn moeder. Haar ongelooflijk mooie regelmatige handschrift, dat ze ook op haar 85 ste nog had. Zij hechtte net als ik zelf aan een goed handschrift en ze vond dat van mij altijd een doktershandschrift, wat betkent: onleesbaar. De brief van mijn moeder die nu voor me ligt komt uit 1991. Verbaasd om te zien dat hij nog naar de Vereniging- straat in Utrecht ging. Een zeer lief en zonnig huis waar ik toen met mijn dochtertje woonde.
Ze schrijft:
Lieve Marlies en Sanna.
Gistermorgen in alle vroegte werd er aangebeld door de expresse post, die jouw aangetekend brief kwam brengen, met zo’n dure frankering. Daarna schrijft ze (het ging om een boek met tips voor mijn vader, die met allerhand lichamelijke problemen kampte…) ‘dat Pa vind dat er rare woorden in het boek staan die hij niet begrijpt’ (hoewel hij bepaald niet dom was, door de omstandigheden , weinig scholing kunnen krijgen, maar wel een groot verstand zei mijn moeder altijd…)
( Ik heb nog een andere brief waarin ze schrijft dat pa moeilijke woorden maar niks vond. Dat was bij de opening van een tentoonstelling v an Mia Liedekerken, in een galerie in Valkenburg geloof ik. (zie foto) Ik opende die tentoonstelling, zij vonden het mooi, maar de vreemde woorden niet. Maar…..Ze waren er bij, ! mijn ouders allebei!! Bijzonder dus. Ook die brief raakt me nu hevig, op de foto ben ik zelf met mijn ouders te zien , bij een schilderij van Mia.)
Verder heeft mamma het in die brief uit 1991 dus, ook over de carnaval ‘ Sanna had er bij moeten zijn” schrijft ze. ‘Het was kennelijk een dolle boel , en ze hebben gelijk: wij kunnen toch de oorlog in de golf niet stoppen. Ik stop nu wel met mijn epistel’….
De golf-oorlog? Hemel , hoeveel oorlogen, /en nog veel agressiever gevoerd / zijn er daarna nog gevolgd.
Afijn de golf-oorlog weg, het gezondheidsboek weg en mijn ouders ook weg. Naarmate je ouder wordt, besef je geloof ik pas goed, hoe definitief het verloop (de AFLOOP) van ons leven is. Je wordt geboren en op gegeven moment moet je weer opstappen om plaats te maken voor nieuwe generaties etc. etc. alsmaar door.
Wij kunnen dat niet stoppen, maar ik stop nu (ontroerd tja…) wel met dit blog-epistel.
de foto laat mij zien (long ago , 30 jaar geleden) en pappa en mamma, bij de opening waarover ik het had in mijn blog. Dierbare foto, omdat de meeste openingen die ik heb verricht zich afspeelden in de Randstad, in A’dam, R’dam of Utrecht en dit was nu eens in Zuid- Limburg, dichtbij mijn geboortedorp.
