In het pop-up museum ‘Smaak’- was ik te gast bij een optreden van de Irish Folkband: “The old foxes.”
Je moet er even inkomen, maar dan is het meteen weer heerlijk om bekende klanken van ‘The Dubliners’ te horen zoals ‘The wild rover’, ‘Whiskey in the jar’ etc.
De muzikanten in hun geblokte houthakkers-hemden hadden er ook echt zin in, hun enthousiasme werkte aanstekelijk.
Een van de concert-bezoekers was een frêle dementerende oude dame. Met een zoon (treffende gelijkenis) als metgezel. Toen de muziek vrolijk en ritmisch werd, begon ze nerveus met haar voeten te trappelen. De zoon pikte het signaal op. Hij hielp haar uit de stoel. nam haar als het ware in zijn armen en danste liefdevol met haar. Ze nam voorzichtige, maar mooie stapjes in de maat.
Haar kleine gezicht dat eerst enigszins verkrampt was, ontspande zich, haar ogen begonnen te stralen. Moment van geluk, ze mocht weer meedoen.
Waarom krijgt zo iemand (zoals die zoon en veel andere lieve mantelzorgers ) nou eens geen lintje?
