Ik had in A’dam een interview met een dame van 90 jaar in he tkader van mijn interview boek : “80 plus, maar nog niet uitgeblust.” Een bijzondere vrouw met een bijzonder verhaal, Ze heeft een helder verstand en ziet er leuk uit (nog steeds!) Bovendien maakt ze een betrokken en alerte indruk. Een vrouw om van te houden, zou je zo denken.
Maar wat blijkt? Zij heeft een drama in haar leven meegemaakt, een van haar broers heeft haar letterlijk opgelicht en voorgelogen (en haar schoonzusje greep niet in) waardoor zij al haar geld in en klap kwijt was. (ruim een half miljoen guldens…)
Hoe bestaat het dat familieleden elkaar zo iets kunnen aandoen dacht ik, terwijl ik in de stromende regen met de bus door de uiterst deprimerende buurt waar zij nu noodgedwongen woont, reed. (dat is dus ook ! Amsterdam)
Naarmate we dichter bij het centrum kwamen werden de huizen mooier, kwam er meer groen tevoorschijn.In het centrum ging ik verder voor een bezoek aan een museum . Alweer een museum? Ach ja, ik ben vast zo saai dat ik steeds behoefte heb aan intellectuele of kunstzinnige impulsen.
Daar zag ik de film : White Sun:een familie drama dat zich afspeelt in Nepal. Het gaat over Chandra een maoist die vocht tegen de regering van zijn land. (nepal dus) Hij komt in zijn geboortedorp , waar zijn vader net overleden is en hij wordt bepaald niet liefdevol welkom geheten. Zijn vader moet volgens een bepaald ritueel begraven worden. Daartoe moet hij samen met zijn broer, zijn vader van een berg afdragen, zodat die aan de voet van een rivier begraven kan worden. Tijdens die afdaling barst de bom.
Amsterdam of Nepal, er doen zich dus familiedrama’s voor, en het is altijd verdrietig.
