Ja nu is mijn nieuwe bundel op eigen beentjes de wereld ingestapt, met de houding van : “Bevalt het je niet zoals ik ben, nou wat dan nog ?”

Maar ja, die bundel heeft natuurlijk net zo’n kwetsbaar natuurtje als menig dichter. En nu ik al van diverse kanten dezelfde reacties krijg van mensen , lieve , fijne reacties, maar daarin wel de terugkerende vraag: ‘Waar is je humor? Deze bundel voelt zwaar , er zit pijn in.’   Ai, ai en dat klopt.

Ik herinner me met een schok een brief van mijn moeder waarin ze schrijft dat ze een paar dagen met familie van mijn vader op reis gaan (dat kon pas na hun 70 ste…) en dat ze vurig hoopt dat ze dan weer eens zal kunnen lachen.   Ja ik beken, in mijn bundel zit wel liefde en zorg, maar er valt weinig te lachen. “How come”?

Toen ik hier in Amersfoort kwam wonen was 1001 ziek en het duurde lang voordat hij weer een beetje op de been was. Nu woon ik hier ruim2 en een half jaar en in die tussen tijd was hij vaak ziek, en daardoor worden er veel wegen afgesloten. Fietsen (vanwege evenwichtsstoornissen) Wandelen (vanwege pijn ) Vakanties (vanwege ziek) Lachen (vanwege de genoemde redenen bij elkaar.) Oh als ik me dit realiseer, dan begrijp ik wat mijn moeder bedoelde. Arme mamma.     En als er dan weer bezuinigingen worden aangekondigd in de GGZ en mijn dochter daar dan (samen met haar lotgenoten) weer de dupe van wordt. Met uitbehandelde patiënten kun je niet scoren natuurlijk. ………

Tja dan valt er af en toe weinig te lachen. Van de andere kant als ik alleen al de beelden uit Aleppo zie, dan denk ik, dat is zo erg wat die mensen daar meemaken, dat ik elke dag de Heer (0f wie dan ook) op mijn blote knietjes danken mag. Dan moet ik wel denken: Het is wat het is, en het is niet anders.

Tot slot lieve lezers: voeg ik hier een glimlach bij, anders wordt het wel erg somber. Dag !