Vorige week was ik een middag bij Hanneke V. om te lezen, zomaar lezen , zomaar zitten, zomaar zijn. In zo’n intens rustige en innige bijeenkomst waarin je ook niet hoeft te praten. Op zo’n moment voel ik dat de wurgslang van de eenzaamheid mij niet zo strak omhelst, alsof je een brandende lucifer boven een teek houdt , waardoor hij zijn scharen opent en loslaat.
Een paar dagen later waren we beiden op een poëzie middag in Zeist en deden we mee. Verrassing: … bleek dat we allebei los van elkaar een bedankvers hadden geschreven.
Liedje voor Liesje
het begon als boze droom
zoekend reed je langs en ik
-stom voor het raam- wist al
dat vinden zou duren in dit
doolhof van grillige lanen
warm, riep ik nog, warm
en daarna weer kouder maar
je hoorde me niet en
verdween om de bocht
(wat anders te doen dan
een tissue, een zoen als je
me eindelijk vond?)
en toen kwam het goed
met de tulpen en taart
die je mee had gebracht
met een stoel en een boek,
niet eerder zo weinig gepraat
we ruilden van plaats
zo viel je in slaap op de bank
tussen plaid en het kussen
bijna verdwenen, je tenen
vol bloemen staken nog uit
voor je ontwaakte
was het eten al klaar, daarna
ging ik je voor door de bochten
toen liet ik je gaan,
later schreef je me nog
dat je goed thuis was gekomen
hanneke.
Liedje voor Johanna.
Ik mocht bij Johanna gaan lezen
en ik ging
Uit de taart die ik meenam
geurden de peren
uit de tulpen, de zomerdag.
Het lezen begon, zonder aanwijzing.
ik belandde in de liefdevolle armen
van Vroman voor zijn Tineke
en gleed ook als vanzelf in Morpheus armen
op de zachte bank van Johanna
waaruit ik pas weer ontwaakte
bij de fluwelen klanken van de
cello op een Tsjaikovsky CD .
“Kom eet wat kropsla”
zei ze, boterzacht- ik at en
bleef nog wat plakken
aan de stoel met schapevacht .
Moeilijk vond ik het weggaan
bij de innigheid van Leo V,
zijn Tineke en de zachte
bank van Johanna.
marlies.
Dat was het echte geluksgevoel. Ik wens jou nog vele malen dat intense geluksgevoel!
Bep
heel sympathiek, dank je B. !!