Sta ik in de jarige Dirk.  “75 jaar” staat er overal in de winkel op affiches en dan ook allerlei artikelen die vanwege dat heuglijke feit maar 75 ct. kosten.

Ook de kersen zijn in de aanbieding, ze zien er prachtig en glanzend uit, maar ze staan uitgestald op een soort van schragentafel, alleen de achterste bakjes zijn nog over. Aangezien ik geen lange armen heb, sta ik wat capriolen uit te halen om er toch een te bemachtigen . Hoor ik opeens een ragfijne stem naast me die zegt: “Ach wollen sie voor mij ook eins packen?”

Naast mij staat een heel mooie oudere dame (ja een oudere dame, dat ben ik zelf ook , maar dan nog ouder..) ze is slank en ziet er bijna elf-achtig uit. Ja natuurlijk wil ik dat doen voor deze elegante verschijning met haar Duitse tongval .Na wat gehengel met mijn schoudertas lukt het me om twee bakjes naar me toe te halen.   “Oh ik ben altijd zo blij von Kirschen,” zegt de dame. “Ik houd er zoviel von. “  “Na de oorlog was dat het eerste wat ik weer zag, Kirschen aan ein boom, aan allerhand fruit kleben herinneringen, finden sie nicht?”

Ja, klopt, zeg ik, “bij kersen zie ik altijd de hand van mijn vader voor me. Wij hadden een boerderij, een gemengd bedrijf, waar fruitbomen bij hoorden. Als de eerste kersen rijp waren, dan plukte mijn vader altijd een handvol (in zijn geval was dat een grote hand met lange vingers ) en die handvol kersen bracht hij dan naar mijn moeder.

De mooie breekbare dame heeft aandachtig staan luisteren en nu zie ik dat er tranen uit haar helderblauwe ogen lopen, alsof die ogen riviertjes zijn geworden. Als ik dat zie, huil ik zelf ook onmiddellijk, het feit dat er allerhand mensen langs ons heen lopen, bij de groente-afdeling kan me niks schelen. Sta ik, staan wij, te huilen bij de kersen van de jarige Dirk.       Er zijn slechtere manieren denkbaar om stil te staan bij een verjaardag.