‘Ik zie de kale velden, met fijn stro bestoven.
Hun bijna-naaktheid wekt mijn mededogen,
terwijl de trein mij langs de strakke vaarten leidt.
Ik zie de trotse huizen van de bollenkwekers.
Het huiverend zonlicht geeft ze iets onzekers
en in mij rijst verlangen naar het nieuw getij.’
Leo Mesman
