Via een uitnodiging van Marianne Grootenboer die ik 40 jaar geleden leerde kennen op een werkweek van de SVBK (stichting vrouwen in de beeldende kunst) terecht gekomen in de Partners galerie in Rotterdam.
Net als toen dacht ik ook nu weer : wat is zij een bijzondere vrouw, en dat heus niet alleen doordat ze doceerde aan de TU in Delft en aan de koninklijke Academie in den Haag of omdat ze zelf beeldend kunstenaar is en schrijver,…nee, het komt vooral door de manier waarop zij zichzelf presenteert , een leuke intelligente en getalenteerde vrouw in prachtige originele kleren- living Art bijna.
Behalve in die galerie (die een kunstenaarscollectief is,) sprak ik haar ook in de intimiteit van haar atelier. Al ben ik vroeger als kunst- recensent vaak in een atelier geweest, ik beschouw zoiets nog altijd als een voorrecht, dat ik met respect onderga. Het is immers een geheime plek waar persoonlijke ideeën worden getransformeerd tot vorm.
Later liet ze me over (ze was tenslotte ook een soort gastvouw bij die finissage en preview Rotterdam contemporary) ) over aan haar vrienden, Wil van der Gaag die met haar echtgenoot Geert Lebbing aanwezig was. Zij zouden mij naar de Metro begeleiden zodat ik niet nog een keer als een kip zonder kop, over de Kop van Zuid zou gaan dwalen, maar die mensen , verwenden mij eerst in een prachtig appartement , met verse kweepeer-soep , (nog nooit eerder gegeten) en bezielde kunstverhalen. Het duizelt me nog steeds. Ik voelde me als een bloemetje in de woestijn dat opeens,… weer een vol gietertje met fris water te drinken kreeg.
