Gisteren ontving ik de rouwkaar tvan Gerard Blom, de vader van mijn dochter en een ex-echtgenoot van mij.  Een heel mooie kaart met pianotoetsen aan de zijkant. De Piano was een grote liefde van hem.

De kaart ziet er stijlvol uit en ook de mededeling dat hij zijn lichaam ter beschikking heeft gesteld aan de medische wetenschap is er heel decent in verwerkt. Zijn huidige echtgenote heeft het mooi gedaan,hij zou er trots op zijn.

Toch vreemd dat ik een schok krijg bij de kaart het bericht zwart op wit. Ons huwelijk verliep destijds heftig en daar hou je littekens aan over. Misschien lag het ook aan de geest van die tijd, de vroege jaren 70 (uit de vorige eeuw) waarin de vrouw/man verhoudingen onder invloed van de toenmalige emancipatiegolf… op scherp kwamen te staan.

Er staat een tekst op de kaart die G.waarschijnlijk zelf geschreven heeft ; Het pad leidt uiteindelijk naar het licht of naar de duisternis. Hangt samen met je mentaliteit etc. Het is moeilijk begaanbaar, dat wel. En er is geen routeplanner die geraadpleegd kan worden. Goede reis!

Het motto op de voorkant van de kaart raakt me ook zeer
“hard times come again nog more”afkomstig van een song van Kate en Anna Mc Garrigle.   Ik kreeg een plaat van Ton Scheerder in 1976 geloof ik van deze Mc Garrigle sisters en toen ik hem voor het eerst draaide (onze dochter was er nog niet) liepen de tranen bij G. over zijn wangen. Later begreep ik dat zijn huidige stiefzoon een CD van deze zusjes aan hem gaf.

Het raakte hem dus nog steeds. Je weet nooit hoe het pad in je leven loopt en hoe je er later op terug kijkt. Lijkt goed om zuinig te zijn op alle herinneringen die uiteindelijk ook iets dierbaars in zich bergen. Het leven, ons leven is toch al zo verdomd kort.