Vanmiddag zondag 28-7-2019 las ik in de NRC de column van Ben Tiggelaar. Op zondagmiddag de NRC lezen ? Uhm ja, daar begint het al mee.
Hoe dan ook, werd ik verrast door deze column: Tiggelaar geeft daarin een tip aan de lezer: nl: “houd deze zomer een dankboek bij.”
Hij is op dat idee gekomen door Sonja Lyubomirsky : Zij raadde een ‘Gratitude journal’ aan.
Nou dat is Tiggelaar dus ook gaan doen en volgens hem verhoogt degene die dat doet daarmee zijn welbevinden….
Grappig. Ik realiseerde mij dat ik al meer dan 30 jaar een gratitude and happiness -box bij houd. Zonder dat ik daar van ooit een voorbeeld had gezien.

Ik ben ooit begonnen met één geluks-kistje. daarin stopte ik kaartjes waarop ik lieve , mooie of gelukkige momenten noteerde. Gewoon om die momenten een plek te geven zonder dat er een speciaal geluks-dagboekje nodig was. Nu heb ik inmiddels 17 kistjes/doosjes , vol met van die kaartjes. Natuurlijk lees ik ze ook wel eens terug. (ik heb toch niks anders te doen…..ahum) en dan word ik elke keer getroffen door de schoonheid van de herinnering.
De schrijver van de column is ook blij met zijn
dankbaarheids dagboek. Nou dat is fijn. Hij haalt er vooral tips uit voor zichzelf. En hij ontdekt zodoende wat hij echt belangrijk vindt in zijn leven.
Ik gebruikte en gebruik mijn gelukskistjes vooral om mooie herinneringen te eren en ik hoopte dat ik daarmee hier en hiernamaals gelukkig kon worden.(citaat uit mijn catechismus…) Als ik ze nu lees, dan hoop ik, dat ik ook nog eens een aanwijzing vind, waar ik minder eenzaam van zou kunnen worden. En dat werkt niet. Helaas.

Ik ben vaak net zo eenzaam als een zeehondje dat helemaal afgedwaald is van zijn familie uit Groenland en dat hier in Katwijk bijv. volkomen eenzaam ronddobbert met tranen in zijn mooie ogen. Tegen eenzaamheid, bestaat volgens mij geen enkel medicijn, ook geen gratitude journal.
Ja, een geliefde dat wel, maar een volwassen geliefde is een schaars goed.