Ja ik ben er trots op- dat ik deze drie dames kennen mag. Sylvia Hubers, die de stads dichter was van Haarlem , een schrijfster die vaak speelt met het absurde. Zij presenteerde destijds mijn dichtbundel : “Uit verlangen naar het gewone.”
Ellen Deckwitz (zij is bovendien heel mooi) ook niet de eerste de beste onder de hedendaagse dichters, verzorgde de presentatie in het Literatuurhuis in Utrecht, van een bundel van Leo Mesman en mij zelf over de stad.
Jos te Water Mulder die uitgeverij de Hooiwaagen (v.h. Stichting Dirkje Kuik) runt, bedacht, dat de teksten van Leo en mij opgenomen moesten worden en dat gebeurde, onze stemmen kwamen terecht op een Usb stick in de vorm van een luxe pinpasje in een prachtig leren hoesje met een ets van Dirkje erop.
De opnames werden begeleid door Lilian Hak in haar eigen studio. Lilian, ook al zo’n leuke begaafde vrouw , muzikant en ondernemer, ze speelt en presenteert en zingt, gevoelige songs , maar ook electro- rock , jazz en soundtracks voor films. Ondanks al die kwaliteiten is ze nog steeds heel leuk , spontaan en genereus. Ik denk dat mensen die zelf echt iets te zeggen hebben, zich niet bekreunen over evt over- schaduwing door een ander. Als een- dags-vlieg kun je bang zijn voor concurrentie, maar als je verder kijkt ,zijn collega’s alleen maar fijn en waardevol. Vorige week opende ik zelf de tentoonstelling van een schilder die twee van deze dames ook kent. Ik blijf dus gelukkig onder Goed Volk. En ook daar ben ik trots op. Gelukkig nog geen geraniums gekocht.
