Deze regel uit een gedicht van de Zuid Afrikaanse dichteres
Ingrid Jonker werd afgelopen middag gezongen door Nikki Romijn .
Zij heeft blijkbaar diverse gedichten van Jonker (die ik zelf ook bewonder om haar zeggingskracht) op toon gezet, ze speelde ze op piano en zong ook de teksten zelf. Het was heel speciaal en vormde voor mij een hoogtepunt in de literaire middag van onze Bieb.
Tevens werden de prijswinnaars bekend gemaakt van een wedstrijd met verhalen die zich in Amersfoort afgespeeld moesten hebben. Dan heb je aan de ene kant de verheugde winnaars en aan de andere kant de al of niet openlijke teleurstelling bij de “losers”van de wedstrijd.
Een verhaal dat een soort troostprijs kreeg , dat verbaasde mij nogal. (ik bedoel de overweging van de jury) Het was een fabel over een olifant en een mier (duidelijk geïnspireerd op Toon Tellegen. Een leuk verhaal dat zich afspeelde in de dierentuin van Amersfoort. Maar ja, dat had net zo goed in elke andere dierentuin kunnen zijn De wegen van een jury zijn soms ondoorgrondelijk.
Ik ga dan ook nooit meer in een jury zitten (ik zat ook nu niet in de jury hoor) tenzij ik een zak gouden dukaten ervoor krijg. En dat zal vrees ik niet zo snel gebeuren. Maar wie weet ,wat 2015 nog voor me in petto heeft. Tot morgen.
