Afgelopen avond keek ik naar een aflevering van “Een maestro op wereldtournee.” Jaap van Zweden wordt daarin een jaar lang gevolgd. Je ziet hem zwoegen , werken aan de interpretaties van de muziekstukken die hij zal dirigeren.
Vanavond was o.m. een uitvoering te zien van de Vijfde symfonie van Beethoven. Ik dacht; (hoe simpel en dom gedacht..) ‘nou die ken ik nu wel.’ Mis! De manier waarop van Zweden hier met passie en onverzettelijkheid het beste uit de musici haalde, vond ik ongekend.
Zelf heb ik o.m. een opleiding in regisseren gevolgd en aangezien ik mij daar destijds met hart en ziel heb ingestort, raak ik dat nooit meer kwijt. Je kijkt (ik kijk) op een bepaalde manier naar uitvoeringen, welke dan ook. Je ontwikkelt een neus voor kwaliteit.
Wat een klasse. ! De uitvoering an sich , de klanken, ik had het zo nog nooit gehoord. Ik vond het een grote roep van wanhoop , van angst , verdriet, van pijn die toch nog overwonnen wordt. Wordt het noodlot bezworen? Ik weet het niet.
Maar ik was en ben diep onder de indruk en dan te bedenken dat de dirigent die dit met de beste musici van de hele wereld klaarspeelt, een Nederlander is. Iemand die gewoon opgroeide in A’dam in ons eigen landje. Wow.
Er waren ook een paar opnames te zien en te horen dat hij vanuit Chicago belt met zijn vrouw Aaltje, die met hun kinderen (w.o. een autistische zoon) in A’dam woont. De passie die hij bij het concert tentoonspreidt, verandert dan in Lief en Liefde, Zachtheid. Hé, hé, wat een mooie parel werd er nu weer geregen aan het snoer van mijn levenservaringen. Dank je wel Jaap.
