Vandaag staat de poëzie in Nederland en Vlaanderen weer eens in het zonnetje. Mooi. Er zijn mensen die associëren poëzie met rare vragen uit hun middelbare schooltijd: “wat heeft de dichter hier bedoeld? “ en dat soort onzin. Beh!! Poëzie is zoveel meer dan een gedicht over avond rood. Het is ook woordenspel. Soms diepzinnig of zomaar leuk, en soms ook vol kwaadheid, zie hieronder mijn vermoorde muze:
De vermoorde Muze
Zij stond brutaal weg
voor mijn raam
ze wenkte op balkon
en zoog mij weg
van pen en inkt
of ratelend printgeweld
een grote slanke bloem
ik sprak haar aan
(had ik niet moeten doen)
waar kom je voor?
“ik ben de Muze”
sprak ze trots.
Ze riep mijn woede op
geen muze, niet vandaag
en niet op mijn balkon
ik greep naar het eerste
wat ik vond, de parasol-
voet, die daar loodzwaar
stond, en sloeg en sloeg
haar dood ,ze knakte
spatte uiteen in
1000 blaadjes van haar kroon
nog nooit zo’n mooie dooie
bloem gezien.
Marlies Souren
wat een mooie muze! arme muze.
k geniet van jouw werk , steeds