Vandaag staat de poëzie in Nederland en Vlaanderen weer eens in het zonnetje.  Mooi. Er zijn mensen die associëren poëzie met rare vragen uit hun middelbare schooltijd: “wat heeft de dichter hier bedoeld? “ en dat soort onzin. Beh!!    Poëzie is zoveel meer dan een gedicht over avond rood. Het is ook woordenspel. Soms diepzinnig of zomaar leuk, en soms ook vol kwaadheid, zie hieronder mijn vermoorde muze:

De vermoorde Muze

 

Zij stond brutaal weg

voor mijn raam

ze wenkte op balkon

en zoog mij weg

van pen en inkt

of ratelend printgeweld

een grote slanke bloem

ik sprak haar aan

(had ik niet moeten doen)

waar kom je voor?

“ik ben de Muze”

sprak ze trots.

Ze riep mijn woede op

geen muze, niet vandaag

en niet op mijn balkon

ik greep naar het eerste

wat ik vond, de parasol-

voet, die daar loodzwaar

stond, en sloeg en sloeg

haar dood ,ze knakte

spatte uiteen in

1000 blaadjes van haar kroon

nog nooit zo’n mooie dooie

bloem gezien.

Marlies Souren