Als ik terug kijk op gisteren, mijn traditionele verjaardags-receptie ,dan mag ik me weer gelukkig en dankbaar prijzen.
Er waren bijv.mensen die ik al 40 jaar ken en zij kennen mij en waarderen me nog steeds. Het hele gekke is: je verandert wel natuurlijk en je groeit, maar als het goed is, blijft je kern intact.
Als ik me de hapjes weer voor de geest haal die binnen gebracht werden, dan overvalt mij een soort ontroering. Zoveel zorg en aandacht om samen stil te staan bij het nieuwe jaar en bij mijn nieuwe jaar, een duplo viering. “Heel Holland bakt”, haalt het er niet bij.
Leuk is ook, dat de mensen je ook wat van hun afgelopen jaar of de reizen vertellen, die ze gemaakt hebben. Of reizen in overdrachtelijke zin als gebeurtenis. Twee vriendinnen die allebei dichten vertelden bijv. over de presentatie van de nieuwe dichtbundel van Ali Serik, waar wij door omstandigheden niet bij konden zijn. Een van hen had voorgelezen uit zijn boek en een andere vriendin, die gisteren helaas niet aanwezig was, had dat ook gedaan. Een mooie bijeenkomst begreep ik.
We vertellen elkaar tussen de tapas door, waar we mee bezig zijn, of waar we naar toe hopen te gaan (letterlijk of figuurlijk) dit jaar. Mijn kat Slash, loopt tussen dit alles door, als de ongekroonde heer des huizes. Vaak verstopt hij zich al onder de bank of het bed, als er meer dan 2 mensen binnen zijn. Maar de vibe in mijn kamer was gisteren kennelijk positief genoeg, om hem relaxt te houden.
Nu ga ik een beetje lezen in : “De kat van de Dalai Lama” (van vriendin I. ) en in een poëtisch lichtgroen boekje waar een lief iemand allerlei mooie gedachtes heeft opgeschreven, met de hand!
Hier kan toch geen SMS, geen appje en geen mailtje tegenop ?
