Vandaag mezelf dan even met een boodschappen karretje als looprek, naar de nieuwe bieb op het Eemplein versleept.
Wow.
Het is er prachtig, het gebouw bevat van binnen weliswaar veel beton, maar daar staat nog veel meer !! echt hout tegenover. De bibliotheek is gebouwd als een soort oplopend amfitheater, met zeven tussenplateaus.
Mooie massief houten trappen, en veel lange tafels met fraaie lampjes zodat je rustig al de stuff op de afdelingen kunt besnuffelen. Helemaal bovenin zit een soort zithoek – waar het lekker naar verse koffie ruikt.
Nou daar had ik wel zin in , nadat ik mij (immers nog half invalide) langs die 7 trapleuningen omhoog gehesen had. Wat denk je: bestel ik een cappuccino, zegt de meneer achter de bar, “het spijt me dame ik ben net gesloten.|” He wat?? Hij zag wel dat ik daar niet echt vriendelijk op reageerde. “Ik zal een cappuccino voor u halen zei hij haastig, maar dat kan wel een kwartier duren, want dan moet ik naar beneden etc.”
Ik begreep er niet veel van, maar ik dacht , kan niet schelen als ik maar een bekertje koffie krijg.
Ondertussen las ik in een boek met leeftips voor ‘jonge moderne vrouwen’. Hemeltje lief, wat hadden onze moeders het toch makkelijk, denk ik wel eens.
Hoe dan ook , de man met koffie verscheen. “Nee geen kosten- geniet er maar van”. Dat deed ik van het gebouw en van de geur van boeken, boeken, boeken, een paradijselijke lucht.
Maar—- in een van de kranten van heden ( woensdag 7 mei dus) vond ik een vette kop: “Bieb slecht toegankelijk.” Een hele klaagzang van een man (op foto,) met een scootmobiel, die kankert dat hij niet op het tweede plateau kan komen voor zijn krantje. Nou ja, het zeuren en zaniken is dus ook weer begonnen.
Niet, wat een prachtig gebouw, maar …wat mankeert eraan?? Wel heb ik beneden nog gevraagd of er ook een lift is, die is er. En er schijnt ook een traplift te zijn.
