Vanmiddag bood een colporterend meisje in de stad mij de NRC aan, ik wilde weigeren, want geen zin in een abonnement en bovendien heb ik me vorig jaar al een weekend- abonnement laten aansmeren.  Maar nee, ik mocht hem zo mee nemen. Bleek de krant van gisteren, maakt immers niks uit. Nieuws is zo vluchtig als adem.

Anyhow: achter een kop koffie bij mijn geliefde café Vissotsky, lees ik de krant die mij doet glimlachten en ook doet huilen. De eerste glimlach geldt Marga Minco, nu 98 jaar die een prijs gaat krijgen voor haar boek, ‘Het bittere kruid.’           De tweede wereldoorlog met het verhaal van Joodse onderduikers , het verdriet van die geschiedenis en de vervolging van Joden überhaupt is het thema. Toen ik dat boek las, jaren geleden , voelde ik dat mijn keel vaak werd dichtgeknepen, zo duidelijk en helder schetste Minco het verdriet en de vernederingen.   Waarom moest zij zo lang op deze welverdiende prijs wachten?

De jaren die volgden schreef Minco nog meer direct of indirect over die oorlog. Ook sprak ze zich nog vaak uit tegen de gevaren van het zg antisemitisme. Nu is er dan die prijs, als erkenning. Tegelijk lees ik in dezelfde krant, een artikel dat heet : ‘Joden voelen zich steeds onveiliger in Europa.’

Verder lees ik over het afschieten van herten in de Oostvaarders plassen. Ik weet ook niet hoe we het voedselprobleem voor deze mooie dieren zouden kunnen oplossen, maar bij deze “oplossing”draait mijn maag zich om. Er is een foto van een gezond rank hertenkalfje , dat net is doodgeschoten. Ik lees dat de moeder nog een paar keer terugliep naar haar kind, haar kalf. En in zo’n moment wordt ook zij “afgeknald”.

Gek opeens smaakte de koffie me niet meer en het ‘koffiekoekje’ al helemaal niet.