Uiteindelijk —–in den Haag, (zie gisteren) gingen we lopend naar het Mauritshuis. Ik had tickets uitgeprint, want dan kon je langs een andere ingang en hoefde je niet in de rij. Ha fijn, want de rij was bijna 2 straten dik. Wederom helaas, *****ja mevrouw dat klopt van die tickets, maar niet op zondag. Baff!
1001 had het toen helemaal gehad. “ Ik ga hier geen uur in de rij staan hoor.” Nou. Eenzaam maar niet alleen, stond ik vervolgens ruim drie kwartier buiten te wachten.
Binnen, opnieuw in de rij, aan een soort leiband, als er 20 mensen waren doorgestroomd dan mocht je doorlopen.
En dan was je binnen, en moest je proberen om glimpen van de werken op te vangen.
Maar wat een collectie!….Echt niet te geloven, alleen maar werk van de hoogste kwaliteit. Wolken- studies van John Constable bijvoorbeeld. Ik ben zelf ook dol op wolken. Bij een van die schilderijen noteerde hij: It was a very fine day, regenachtig maar warm. En dan ontstond er zo’n doezelige wolkenpartij.
En dan ach, die mooie Barones van 24 jaar in haar lila-blauwe robe. Zo ongelooflijk fijn geschilderd door Ingres. Ze intrigeert, zoals ook de Mona Lisa dat doet. Arrogant en mysterieus en…ze schreef!!! Las ik. Een collega , zowaar.
Normaal “hangt” zij in het hart van New York, met zicht op Central Park.
En nu logeert zij dan in het prachtige Mauritshuis, dat gebouwd werd als woonhuis voor Graaf Maurits van Nassau-Siegen in 1644. De tentoonstelling bevat daarnaast werk van kunstenaars die niet of nauwelijks vertegenwoordigd zijn in Nederlandse museale collecties, zoals Van Eyck, Gainsborough, en de reeds vernoemde Constable en Ingres. Tevens meubels en toegepaste kunst en ook dat- allemaal -van de –hoogste- kwaliteit.
Zeer, zeer dus de moeite (van de gecompliceerde reis ) waard.
