De Canal parade is een stoet van allerhand versierde boten die op de eerste zaterdag van augustus door de Amsterdamse grachten vaart.

Dit jaar werd deze boottocht , die morgen dus, weer wordt gehouden zelfs uitgeroepen tot de beste gaypride viering en het beste publieks- evenement van Nederland. Aan de karakteristieke Westertoren wordt gedurende de gaypride (het negendaags festival waarop je volgens de site “kunt zijn wie je bent en mag houden van wie je wilt…”) een regenboogvlag gehangen. Negen dagen per jaar laten LHBT’S , Lesbiennes , homo’s, biseksueel en trangenders zich nadrukkelijk zien in de hoofdstad. Benieuwd hoe dat morgen eraan toe zal gaan bij een temperatuur van 34 graden. Nou ja ; some like it hot. Het is al jaren een geslaagd evenement voor de doelgroep en ook voor vele bezoekers.

Als je dit zo leest dan zou je denken dat je als homoseksueel geaarde man of vrouw , wel alle Goden mag danken dat je in Nederland woont en niet in een land waar homofilie strafbaar is. Maar het is toch echt niet zo, dat het hier in Nederland overal geaccepteerd wordt. Zo hoorde ik vanavond (3 augustus 2018) op TV dat er nog veel mensen zijn die het ‘Bijzonder aanstootgevend” vinden als ze mensen van gelijk geslacht zien zoenen of hand in hand lopen. De bewijzen van homo-mishandeling zien we nog dagelijks in de media. Leuk hoor al die dansende mannen en vrouwen op die boten, schijnen veel mensen nog te denken. Leuk om te zien maar not in my backyard.

En dat was en is in andere landen nog veel erger. De Duitse kunstenaar Rainer Fetting maakte bijv.een schilderij van twee zoenende mannen voor de Berlijnse muur in 1981. Hij experimenteerde toen in zijn werk met thema’s als gender en homoseksualiteit. En de gevolgen bleven niet uit. Woede , haat, afkeer, was zijn deel. Nu vaart Vitalina Koval, een voorvechtster van LHBT- rechten morgen mee in de Canalparade. Maar op 8 maart (vrouwendag) van dit jaar, werd zij in haar geboorteland Oekraïne nog bespoten met een gemene giftige vloeistof , waardoor het en tijdje leek dat ze blind zou worden.

Kortom: er is hier en elders eigenlijk nog genoeg emancipatie-werk aan de winkel. Een van de Nederlandse vrouwen die zich als schrijfster inzet voor meer openheid over lesbiennes, is Adrienne Nijssen. In haar nieuwe boek: “Maandagavond kwart over tien” beschrijft ze in 55 levens-verhalen het dagelijkse wel en wee van lesbische vrouwen. Zij doet dat op een (voor mij althans ) bijzonder heldere manier. Vrouwen die al of niet nog worstelen met hun geaardheid. Vrouwen die dansen , verliefd zijn, vrijen, lachen en huilen.

Er is geen woord Spaans bij. Je wordt als lezer echt betrokken bij de gebeurtenissen. Ze haalt in helder Nederlands (ook dat nog,) de geheimzinnigheid weg die vaak nog hangt om die relaties . Met name mannen kunnen nogal eens vragen, “hoe doen ze het dan samen?” Nou zo dus. Net als hetero- stellen die verliefd zijn en van elkaar houden, maar dan met iemand van hetzelfde geslacht. Zoekt u dus voor uzelf of een ander nou eens naar een boek met een lesbisch thema?

Welnu: dit is er een! Goed gedaan Adrienne.