Den Bosch is een van de steden die me goed bevallen vanwege het Zuidelijkie karakter en dat typische “ je ne sais quoi”. Maastricht heeft dat ook wel. Heerlijk om door zo’stad te wandelen, beter gezegd te flaneren. Want je loopt daar niet zomaar, je kleedt je erop en je duikt onder in de sfeer.
Welnu: ik was met A. een vrouw , die ik ooit in een leesgroep leerde kennen, maar die nu zelf aan het schilderen is geslagen , in het Noord-Brabant’s museum bij Jan Sluijters, want zij wilde zijn werk (dat daar nu hangt ) ook graag zien. Deze tentoonstelling was boeiender dan ik had verwacht , hij laat de enorme zoektocht van Sluijters naar zijn eigen stijl zien. Hij gaat (na zijn prijs van de Prix de Rome in 1904) veel op reis om inspiratie op te doen en experimenteert er op los met allerlei kunst-stromingen. En dat wordt aan de hand van veel voorbeelden heel mooi en zorgvuldig aangetoond.
Natuurlijk genoot ik daarvan,maar het hoogtepunt was voor mij toch het weerzien met het werk van Leon Adriaans (1944-2004) “Het universele van zijn oeuvre ligt in de existentiële thematiek van de kunstenaar die schildert omdat het leven anders ondraaglijk zou zijn.” Deze zin las ik in een stuk (van het museum ) over hem.
Het zijn grote woorden, maar ik heb zelf ervaren dat Leon een bijzondere kunstenaar en een bijzonder mens was. Ik leerde hem kennen in het kunsthuis het Hoogt in Utrecht, toen ik het voorrecht had om daar samen met Koos van Duinen te mogen werken. Later had ik werk van hem in mijn eigen galerie,het klikte tussen ons wat levenshouding betreft. Zijn werk leek boers , slordig en vaak onaf, maar als je ermee vertrouwd raakte, zag je de bijzondere kracht ervan.
Hij schreef mij na onze ontmoetingen en dan vertelde hij over zijn meisje en zijn paarden en de natuur , over zijn eenzaamheid en de zoektocht naar zijn eigen taal. Het waren geen gewone briefjes , het waren etsjes waar die tekst dan letterlijk in geëtst stond. Bijzonder als je dit soort ontmoetingen in je leven meemaakt. Het raakt aan de essentie en stijgt boven dagelijks geleuter uit. Ik zag bijv. (vandaag in het museum bedoel ik) een werkstuk waarbij hij allemaal ruitjes en vakjes heeft getekend op voederzakken. Ik kreeg meteen kippenvel omdat ik wist in welke tijd hij dat maakte. Hij zat toen een beetje vast in zijn werk en experimenteerde daarom met abstracte vormpjes. Zo zag ik ook weer schilderijen van zijn kleine paarden, waar hij veel van hield. Het was iemand met echte liefdeslyriek in zijn donder. En er hing een doek met daarop een zg visioen , 2 engelen die uit het niets lijken te verschijnen. Er hangt ook een vreemd soort open wereldbolletjes waarin hij ‘zelf’ liep tussen leven en dood. Dat heet (of iets wat daar vlak bij hing) vreemd genoeg “in de hemel” en daar schrok ik van, om dat het in 2003 gemaakt is en dat hij in 2004 opeens overleed. Het deed me met een schokje denken aan het lied dat David Bowie maakte vlak voor zijn dood “I’m in heaven”. Ik had toen geen contact met Leon omdat mijn man W. in die tijd ernstig ziek was, terminaal , hoewel ik dat toen niet wilde zien.
Anyhow, mooi en ontroerend om Leon vandaag (zondag 10 maart 2019) zomaar weer te ervaren .Daarna vond A, het fijn dat we nog samen zouden eten en ik wist een leuk restaurantje, waar je heerlijk kunt eten en waar de liefste en mooiste Brabantse meisjes serveren.
Zo gezegd, zo gedaan. Vervolgens door het onstuimige weer terug naar de trein. Regen en rukwinden, maar ach stoere meiden…Helaas op het station was geen enkele trein, die ook maar enigszins de richting uitging, waar wij naar toe wilden. Canceled stond op grote borden. Pardon wat is er gebeurd?
Het schijnt dat door de storm in de zg. Zuidelijke provincies, en dus ook in Brabant heel wat bomen op de bovenleidingen waren gevallen, waardoor je het treinverkeer wel kon vergeten. Wij vergaten dus ook de schilderijen en de zoete herinneringen zelfs die aan de Bossche bolletjes de mooie meisjes en het heerlijke eten. Hoe konden we weer thuis komen? Uiteindelijk raadde een trein- man ons aan om te proberen in Rotterdam te komen en dan van daaruit met de trein van Groningen naar Amersfoort.
Prima, alleen wanneer komt er een trein naar Rotterdam, dan eerst wachten op een trein naar Breda etc. Zodoende kwam het, dat ook ik pas uren later aankwam in nachtelijk Amersfoort. Je kunt nu eenmaal niet alles hebben, hoe graag je dat ook zou willen.
