Vanaf de fysiotherapeute naar mijn huis zit ik wel een half uur in de bus. De bus kwam veel te laat op de standplaats en ik was al enigszins aangeslagen, omdat ik er natuurlijk nog lang niet “ben”. (fysiek bedoel ik)
Maar ik moest wel op tijd thuis zien te komen omdat mijn vroegere, bijna buurvrouw, maar helemaal vriendin, bij mij zou komen.
Al na 2 haltes stapte een schoolklas in gele hesjes in, die zich luidruchtig in de bus neerlieten. De chauffeur pakte de microfoon en zei, ‘ als jullie gaan zingen, dan mag je gratis mee.’
Jaaa!
Dus onder aanvoering van hun juf zongen de kinderen. “Lieve kinderen, ik kan jullie niet verstaan” zei de chauffeur mag het wat harder. En zo werd de bus een vrolijk voertuig vol lawaai en iets wat op gezang leek.
Ik voelde mijn stemming … (gevoelsmens, mompelen sommigen nu in hun saaie baard) zomaar omslaan .Het blije gezang van de kinderen, en de vrolijke aanmoedigende chauffeur creëerden de sfeer van een zorgeloos schoolreisje.
We stapten allemaal uit bij het stadhuis. De juf had alle kinderen ingefluisterd dat ze tegelijk , “dank je wel chauffeurtje” moesten zingen.
Daar sluit ik me bij aan, want door zijn gedrag maakte de chauffeur ook mijn middag blij en daarmee ook die van de leuke vriendin die o.m. ‘echte citrus kristal kruiden’ meebracht.
Dus nogmaals: Dank je wel chauffeurtje!
