Dan maar zingen

Ik dacht  dat ik vanmiddag moest  optreden als volunteer in de kunsthal.  Maar dat blijkt verplaatst naar morgen (zondag dus )

Ik ga daarom nu even tussen de bedrijven door naar de bios om de film “the singing” club te bekijken.  Daarin besluit een  groep vrouwen van beroepsmilitairen (die uitgezonden zijn  naar Afganistan) om in hun homeland een koor op te te zetten.

Dat gaat nog niet zo   een- twee- drie _maar tot slot vinden die vrouwen, een weg om samen te zingen. Ze verwerken tussendoor ook nog persoolijke herinneringen aan hun (Vrouwen? En mannen in het oorlogsgebied.

 

Tussendoor is er (ja dat kon niet uitblijven….) ook nog het bericht van van een gesneuvelde soldaat..

Ze staan uiteindelijk samen in de Royal Albert hall

Kirstin Sott Thomas Speelt als de vrouw van een kolonel een gedeelde dirigenten rol. Aan vankelijk wordt  ze niet geaccepteerd, maar gaandeweg zien de vrouwen toch ook  haar kwaliteiten

De film wordt een komisch drama genoemd. ik zie het komische er niet direct aan af, maar dat kan aan mij liggen.

Buiten alweer vechten tegen de tranen, de volgende keer maar eens een echte feelgood  movie uitzoeken.  En die dan samen met de geliefde bekijken, en niet alleen maar verlangen naar zijn vooralsnog onzichtbare aanwezigheid

The sing-ing club draait in Arthouse filmhuizen, en is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.