Dan maar zingen
Ik dacht dat ik vanmiddag moest optreden als volunteer in de kunsthal. Maar dat blijkt verplaatst naar morgen (zondag dus )
Ik ga daarom nu even tussen de bedrijven door naar de bios om de film “the singing” club te bekijken. Daarin besluit een groep vrouwen van beroepsmilitairen (die uitgezonden zijn naar Afganistan) om in hun homeland een koor op te te zetten.
Dat gaat nog niet zo een- twee- drie _maar tot slot vinden die vrouwen, een weg om samen te zingen. Ze verwerken tussendoor ook nog persoolijke herinneringen aan hun (Vrouwen? En mannen in het oorlogsgebied.
Tussendoor is er (ja dat kon niet uitblijven….) ook nog het bericht van van een gesneuvelde soldaat..
Ze staan uiteindelijk samen in de Royal Albert hall
Kirstin Sott Thomas Speelt als de vrouw van een kolonel een gedeelde dirigenten rol. Aan vankelijk wordt ze niet geaccepteerd, maar gaandeweg zien de vrouwen toch ook haar kwaliteiten
De film wordt een komisch drama genoemd. ik zie het komische er niet direct aan af, maar dat kan aan mij liggen.
Buiten alweer vechten tegen de tranen, de volgende keer maar eens een echte feelgood movie uitzoeken. En die dan samen met de geliefde bekijken, en niet alleen maar verlangen naar zijn vooralsnog onzichtbare aanwezigheid
The sing-ing club draait in Arthouse filmhuizen, en is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.
