In mijn blog van vandaag vertelde ik u al over de brok in mijn keel. Veroorzaakt door de vondst van een briefje van mijn dochter, toen bijna 10 jaar. Zij vond schrijven heel leuk, schreef op haar dertiende al een verhaal, en stuurde mij vanaf het moment dat ze schrijven kon..vaak kattebelletjes.
Dit is een van die lieve ontroerende briefjes. Aangezien zij op haar 15de al haar eerste psychose kreeg (waarna er nog vele volgden) en in een psychiatrische afdeling van het toenmalige Azu verdween, werd ons contact door haar angsten en wanen ruw verbrijzeld. Geen wonder dat dit briefje werkt als een tearjerker.
“Mamma ik hou heel veel van jou, echt waar. Ik doe wel eens vervelend, maar dat meen ik niet zo, als we weer een ruzietje maken, pak je maar deze brief. I love jou. . Want jij bend een muizemoedertje, een schat een pluiskonijntje, een bengeltje en een echte moeder van mij.” Je enige dochter S.
