Ditmaal niet met de haperende trein maar met een vliegende Alfa Romeo naar den Bosch. Echt heel bijzonder vind ik nog steeds dat de atmosfeer daar zo goed is, ondanks de drukte.
Samen met Trix, sfeer opgesnoven en diverse voorstellingen bekeken die in de tentjes (betaald) op het terrein gegeven werden. Dat de artiesten met zo weinig middelen werken is echt aandoenlijk. Zo zaten we 7 minuten in een lift, waar een verhaal over een eenzame bewoner van een verzorgingshuis werd uitgebeeld.
Maar goed : wij hadden een hoofddoel nl.om de Syrische danser Ahmat Joudeh te zien. Zijn voorstellign was in het kleine theater “Bij Katrien”en afgeladen vol. Helaas, er was wel een Colombiaanse zanger, Michael Wilmering en een Japanse pianiste, Kanako Inoue, die beiden voortreffelijk speelden en zongen, maar de danser Ahmat die sierlijk en elegant als een zwaan danst, was in de voorstelling die een uur duurde nog geen kwartiertje te zien.
Het gaf de voorstelling iets onevenwichtigs , maar misschien was de danser wel ziek. (een gedachte van mij, ik stel mij altijd van alles voor en misschien is het helemaal niet zo.) Anyhow: een middag en avond die weer veel voedsel gaf aan een ziel die naar herkenning en geestverwantschap hunkert.
