“Tja, de tijd en het verlies: voor mij ligt geloof ik de sleutel in het moment. Hoe ouder ik word, hoe meer ik mijn leven als een aaneenschakeling van momenten ervaar. Elk moment is absoluut binnen de ervaring, maar tegelijk is er een besef dat alles tijdelijk is. Op de een of andere wonderlijke wijze maakt die combinatie dat ik mijn leven als ‘eeuwig’ ervaar, terwijl tegelijkertijd de dood altijd heel dichtbij is. Niet in een afschrikwekkende vorm, maar als een soort heel persoonlijke omhulling. “
Deze zinnen staan in een brief die ik vandaag van een dierbare pen-vriendin kreeg. Ik had haar verteld over het feit dat het ouder worden en het grote besef van vergankelijkheid en de helaasheid der dingen (om Dimitri Verhulst even te citeren,) mij nogal bezig kan houden.
Terwijl ik ze nog eens aandachtig overlas en het liet bezinken ging buiten de zon op een prachtige manier onder. De hemel kleurde bloedrood boven mijn balkon. Wat je noemt een rijk moment. En de uitspraak ‘avondrood water in de sloot’…die stop ik diep weg, want morgen ga ik naar Haarlem, op bezoek bij oom frans hals en dan wil ik zon hebben. Veel buitelende voorjaarszon. Dan hebt u hem ook.
