Bij sommige woorden en begrippen is maar weinig tekst nodig of —hup, je zit midden in een reeks herinneringen.
Dat overkwam mij vandaag bij een uitgebreid artikel over Bhagwan die (kennelijk) 25 jaar geleden overleed.
Ja zeg, de Bhagwan , later bekend als Osho.
Begin jaren 80 volgde ik een lange cursus. Daar kwam opeens ook een Sannyasin in de groep. Ze stroomde later in want ze zou uit India komen.
Bleek een gewone jonge Nederlandse vrouw. Nou ja gewoon…..ze liep in oranje kleren, met haar mala , waarin het portret van Heer Bhagwan, om haar hals. Ze had ook een wonderlijke naam, die had ze van de Bhagwan gekregen, nieuw begin, nieuwe naam.
We wisten wel een beetje over die toestand daar, Ramses Shaffy en de grappige lange Georges Groot van Don Quishocking, die zochten daar zichzelf en liepen daarna op gymschoenen en in oudroze of oranje outfits rond.
Zij vertelde wel eens summier over haar oneindige liefde voor de goeroe. Hij hield ook zoveel van haar, dat voelde ze … maar ze kon het verblijf daar niet meer betalen. Ik vond dat een stom verhaal, want ondanks mijn zg. romantische inslag en mijn zg. emotionele aard, was/ben/ ik ook een nuchter meisje van het platteland.
Op gegeven moment werd ze verliefd op een leraar en hij op haar. Ze trok in bij de (gescheiden) leraar. Na een maand verscheen ze weer en nu in gewone kleren. Toen viel het pas op dat ze heel slank was en een prachtig figuur had. Dat zat eerst allemaal onder die oranje lappen. Na weer een tijdje , ze woonde nog steeds bij de leraar, werd ze ziek. Allerlei vage klachten ze viel af, ze kreeg woede-aanvallen waarbij ze tegen ons schreeuwde: “ jullie Ego is te groot!!
”
Spoedig verdween ze weer uit beeld en in het voorjaar kregen we het bericht dat ze overleden was. Aids.
Wij wisten daar nog niet zoveel van. Later verloor ik een aantal goede vrienden aan die killer. Waar had zij dat opgedaan, bij haar grote liefde in India?
Niemand van ons ging naar haar begrafenis. Nu vind ik dat eigenlijk heel laf van mezelf.
