Door de zelfmoord van Joost Zwagerman, heb ik de afgelopen dagen met een aantal mensen plotseling contact gehad. Wat dat betreft leven we in een ongelooflijke tijd. Facebook, twitter, skype, mailtjes, voor je het weet, sta je met de hele wereld in verbinding.
Dat is ook wat ik er mooi aan vind.
Tja, depressie kan een killer zijn, als je dat eenmaal weet, kijk je heel anders tegen die gevaarlijke verlammende gemoedstoestand aan.
Hoe dan ook, een bevriende kennis die zelf schildert en schrijft, kende Joost goed, vanuit zijn grote belangstelling voor beeldende kunst en literatuur.
Zij dus belde mij en we spraken over zijn dood. Later zei ze dat ze samen met haar man in A´foort zou zijn, dan en dan. Of ze langs kon komen.
Nou dat kon, en haar man die ik wel van naam kende, maar nog nooit persoonlijk had ontmoet, die blijkt mijn grootmoeder, toen was hij nog een jongen, en mijn moeder goed te hebben gekend.
Hij bracht zelfs wel eens boodschappen bij mijn oma. Zij was een hoogstaande vrouw zei hij, ze dwong een soort respect af. Ze had ook een mooi taalgevoel net zoals je Heerom uit de Congo en ook net als Jeanne, je moeder. Wat jammer dat ze beiden aan depressies leden.
Baff, die kwam aan. Ja ik wist wel dat mijn oma een melancholieke inslag had en dat mijn moeder veel last van `de zenuwen´ en van zwaarmoedigheid kon hebben. Dan slikte ze ´poeders´.
Jij was al op je 18 de weg uit Schimmert vertelde hij ook nog. Ik herinner me nu dat ik zijn jongste zusje gekend moet hebben. En je moeder had natuurlijk maar een dochter. Maar ze was trots op jou weet je dat. Ze is eigenzinnig en lijkt op haar vader zei ze. Die heeft ook zo´n groot verstand. Ja, Ze was trots op jou en op je vader. Nee helaas dat besefte ik niet echt.
´Ze was zeker trots, maar ze kon je beweegreden niet volgen.Hoewel ze zelf ook heel intelligent was hoor, ze was zo graag naar Posterholt gegaan! ´
Was ze maar een jongen geweest dan had ze kunnen studeren en had ze misschien naar Amerika kunnen gaan, schijnt ze te hebben gezegd. Ook nu ik inmiddels zelf ouder ben, dan in de tijd dat die man dit van mijn eigen moeder vernam, raakt het me toch.
Het voelt goed , een soort lieve erkenning. Ze kon het mij kennelijk niet geven, maar ik heb wel gezien hoe lief ze voor mijn eigen dochtertje, haar kleindochter was. En hoeveel verdriet ze ervan had dat die als schizofreen en manisch depressief gediagnosticeerd werd en in een inrichting verdween.
Hoe oud moet je worden om niet meer afhankelijk te zijn van de goedkeuring van je ouders. ~
Hoewel ik verdrietig was en ben, door de stap die Joost Zwagerman voor zichzelf als uitweg zag, werd ik zelf toch ook heel blij door dit verrassende gesprek.
