Dan behoort u samen met mij en vele anderen tot een vaste groep. Ik las dat 10% van de Nederlanders een stoornis of een psychiatrische aandoening heeft. Bipolaire stoornis, Eetstoornis, Rook of drank- verslaving, Schizofrenie, Borderline, Alzheimer, Depressies. Kortom: Keuze genoeg.

Ik wilde u (als u dus een stoornis hebt…) met dit blog een riem onder het evt. bedroefde hart steken, maar dacht nog na over de vorm. Nu schoot het toeval, zoals zo vaak , mij te hulp.
Ik kreeg het boekje ‘te gek voor woorden’ onder ogen, met daarin een tekst van Heleen van Royen, over o.m. haar depressies.

Zij hoorde tot nu toe niet direct tot mijn ‘favorieten’…. Ik heb überhaupt nog nooit iets van haar gelezen, al stonden veel van haar boeken, maandenlang in de “hitlijsten”. Ik associeerde haar vanwege haar gedrag in de media, met een narcist en een aanstelster en ook met een verrader, vanwege de affaire Oudkerk, waarin zij via een column het prostituee- bezoek van Rob Oudkerk en diens cocaïne- gebruik openbaar maakte. Het leidde tot zijn gedwongen vertrek als wethouder van de PVDA in A’dam.
Ik vond dat zij dat niet zomaar had mogen doen. (al verdiende zijn gedrag ook niet echt een prijs.) Ik vond dus van alles over haar en nu denk ik : “Wow, wat beschrijft zij haar depressies ontzettend goed en gevoelig, ik moet en wil mijn beeld van haar herzien.”

Hier de tekst (fragmenten eruit) van Heleen van Royen:

In mijn hoofd kunnen stormen razen. Er kan een duisternis intreden zo diep en doemrijk dat ik verstar. Ergens in die duisternis vlamt een helder licht, het baken van de totale zinloosheid der dingen. Het felle schijnsel ervan ontdoet alles wat ik ooit waarnam van zijn betekenis. Alles- er blijft niets over. Het enige wat nog doordendert is een moedeloos makend ritme, een woordloze cadans, die de glasheldere boodschap van het baken begeleidt en onderstreept, een dreun die me murw beukt, die me geheel ten overvloede inpepert wat ik al weet. De werkelijkheid bestaat niet. Alles is niets. Ik slik Sertraline. Ik ben een vrouw met een stoornis. Een stoornis die mijn dagelijks leven op dit moment nauwelijks beïnvloedt, maar die me toch stuk heeft gemaakt. Onherstelbaar kapot. Omdat het baken altijd lonkt. De enige waarheid is de totale zinloosheid der dingen.

Dit zijn haar woorden , de zinnen heb ik hier en daar los gehaald omdat de informatie die daar tussen in stond, (bijv. over een opname) niet relevant is voor mijn situatie. Ik vind dit zo goed zoals ze dat beschrijft. En zo (helaas…) pijnlijk herken baar, dat ik ervan schrok. Gelukkig eindigt ze met: “tot nu toe is mijn veerkracht sterker dan mijn stoornis.”

Zo : U weet nu dat 10% van de Nederlanders een psychische stoornis heeft. Dat is nogal wat. Niet iets om je voor te schamen. Niemand vraagt erom en het lijden dat deze stoornissen groot of klein, veroorzaakt is meestal heel groot. Vaak zit zo’n stoornis ook nog eens in de genen. Mijn grootmoeder (van moeders kant) en mijn moeder, leden aan depressies, mijn eigen dochter is schizofreen . En zelf weet ik ook beter dan me lief is, wat een depressie van binnen bij je aanricht.

Dus please oordeel niet te snel, want voor je het weet, behoor je zelf ook tot die 10%…. Weet dat je niet alleen bent en worstelt met het gegeven. En wanneer er nu lezers van mijn blog zijn die denken: Hoe kun je zoiets openlijk over jezelf op het internet zetten? Tja, zulke mensen zijn er, maar van die mensen moest ik het toch al niet hebben.