Beer nog een keer
Over de kleine beer van Friedrich Kunath die op dit moment figureert op een wand van de Kunsthal Kade, heb ik ook op Facebook al een paar keer geschreven. In dit stukje laat ik iemand anders over hem aan het woord komen.
Vorige week hadden we nl. in het kader van kunst-educatie een klas middelbare scholieren van 14-15 jaar op bezoek. Zij krijgen dan uitleg over de tentoonstelling van museumdocenten.
Persoonlijk vind ik het altijd grappig om die “kinderen” te observeren. Hoe ze hun onzekerheid verbergen , en hun gedrag t.ov. elkaar. De meisjes zijn soms al kleine diva’s met alles erop en eraan, de jongens zijn of lang en slungelig met grote handen en voeten en vaak een onzuivere huid, of ze zijn nog heel kinderlijk en klein van stuk. De lange jongens gedragen zich zo stoer en onverschillig mogelijk , de meisjes giechelen bijna onophoudelijk en schudden hun lange haar uitdagend naar achteren . De arme jongens wordt meestal geen blik waardig gekeurd. Op zo’n moment denk ik vaak (wraakzuchtig…?) wacht maar af, over 30 jaar zijn jullie misschien ongelukkig, gescheiden , verbitterd, teleurgesteld en dan zijn die jongens wellicht geslaagde mannen met hoge posities. (omgekeerd komt ook voor.) En dan ? kom je ze tegen op een receptie, een crematie, een trouwpartij, wil je dan opeens wel in de smaak van zo’n man vallen? Dan zou ik als man denken: ‘Sorry, but now its my turn to ignore you.’
Goed : zo’n groepje dus, dat kreeg vorige week de opdracht een gedicht te schrijven bij een van de beelden of schilderijen. Dit is wat Deborah ,een 14 jarig meisje , schreef over de eenzame beer.
“Een held alleen, vecht altijd overwogen
Held, ik ben een held
Alleen leid ik als beer mijn eigen weg
Vecht ik voor mijn doel
Altijd deed ik wat anderen wilden
Overwogen ben ik nu bezig met
Mijn eigen toekomst.”
Deborah v.d. Spa
Deborah, dichteres in spe !
oh ja !