Kreeg ik per mail een prachtige foto via mijn neef Etienne –waarop te zien zijn Ziba, Max en Tren. Drie mooie kleutertjes op een trap, in het huis van weer een andere neef. Die neef woont met vrouw en kind in Duitsland en bij hen hadden we familiedag 2014.
Ziba , het meisje is nog steeds (ook al is ze nu al 4 jaar) een van de mooiste kinderen die ik ooit heb gezien, een blij en rank, sierlijk, poppetje met stralende bruine ogen (gisteravond huilde ze helaas van de buikpijn en dat is dan weer een ander gezicht…)
Op een andere foto lopen we , (een aantal leden van de clan,) door een maisveld, dat zich dicht bij het huis bevindt, de drie kinderen zitten samen op een skelter.
De ondergaande zon vergezelt ons als een gouden ballon, die ook de lucht in vuur en vlam lijkt te zetten. Mijn neef E. haalt gevaarlijke capriolen met de skelter uit, tot grote vreugde en opgewonden kreetjes bij de kinderen. Zijn vriendin die eerlijk gezegd veel op haar dochtertje lijkt (ja, ja , ik weet dat het andersom is…) legt het moment exact vast.
1001 , ikzelf en een van mijn schoonzusjes lopen op een andere foto (shots van pure happiness) ook op een pad door de velden, en het kleine leuke, (maar ook lief, slim en spontane meisje,) loopt trots met een van de honden , een Ierse Setter, die ook bij het feest mocht zijn.
Een idyllisch tafereel, dat voorgoed een plek in het visuele geheugen van mijn hart heeft gekregen. Voor zoiets (en trouwens voor die hele familiedag, ) mag je mij midden in de nacht wakker maken.
Nu even niet ,want ik ben tamelijk “op” —ook omdat zoveel geluksmomenten voor mij heel emotioneel zijn , waardoor ik dan niet kan slapen, omdat ik steeds die film afdraai. Zo’n slapeloze nacht eist de volgende dag weer zijn tol.
Het verjaardagsfeest van 1001, is tot nu toe , de topper van het jaar, maar de familiedag is een goede tweede, met stip!
wordt vervolgd.
