Kerst is dus toch weer voorbij gegaan. Waarom zijn er nog zo weinig mensen die bij dit feest denken aan de oorspronkelijke kerstgedachte: de geboorte van Jezus. Ik ook niet altijd hoor, laat ik eerlijk wezen.

Het gaat over eten, eten en eenzaamheid. Veel mensen zijn dan eenzaam en eenzaam is niet leuk. En wat het eten betreft: sommigen doen hun best om het ultieme kerstmaal op tafel te zetten. Stress, stress. Ik ben dan ook niet zo blij met mensen die nu vlak na de kerst eens even op FB laten horen hoe geslaagd het allemaal was. Alle kinderen waren er. Zilver was gepoetst en de kristallen glazen stonden op tafel. Realiseren die mensen zich niet hoe pijnlijk dat kan zijn voor diegenen die zo’n kerstsucces verhaal niet kunnen melden? Bah, bah!

Afijn, gisteren was het de dag van de zonnewende. En dus mogen we ervan uitgaan dat de dagen weer gaan lengen. Dat is alvast iets.

Met Kerst was mijn schizofrene dochter hier voor een kerst -brunch , en dat werd geen succes, ze leek depressief en niet erbij met haar hoofd. Ook zat ze al die tijd tegen huilen aan. Haar biologische vader is kortgeleden na een ernstige ziekte overleden. Ze heeft daar veel verdriet van. Bovendien kwam hij haar met Kerst altijd ophalen, dan mocht ze mee-eten in het gezin van zijn laatste echtgenote, Zij is aardig en bovendien een echte keukenprinses. Misschien speelde dat ook nog mee. Maar aan het missen van een geliefde is niks te doen. Ook als de dagen wat gaan lengen. Dan moet je jezelf toch maar dwingen om af en toe een beetje te lachen. Lachen is een werkwoord, het gaat niet altijd vanzelf. Lachen, ook als je van binnen huilt, kan soms helpen.